Από τον Ιούλιο του 2010 έως τον Δεκέμβριο του 2013 ανακαινίσθηκε το παλιό Δημοτικό Σχολείο (άνωθεν του κεντρικού επαρχιακού δρόμου) και μετατράπηκε σε πολιτιστικό κέντρο του χωριού. Δημιουργήθηκαν κουζίνα, αίθουσα εκδηλώσεων, βιβλιοθήκη (με 1500 τίτλους βιβλίων, περιοδικών, CD και DVD) και σε ένα σημείο της παλιάς αίθουσας διδασκαλίας έγινε αναπαράσταση του παλιού σχολείου με τον πίνακα, το γραφείο του δασκάλου, τα θρανία και τους χάρτες, καθώς και λαογραφική συλλογή. Το δημοτικό σχολείο αρχικά στεγαζόταν εντός του οικισμού (σημερινό αγροτικό ιατρείο) και ιδρύθηκε με το ΦΕΚ 180/25-9-1921.

Δεκαπενταύγουστος. Το Πάσχα του καλοκαιριού....  Η 15η Αυγούστου, ημέρα της κοίμησης της Θεοτόκου, είναι μια από τις μεγαλύτερες γιορτές της Ορθοδοξίας. Όπου και αν βρεθείτε την περίοδο του Δεκαπενταύγουστου, είναι βέβαιο ότι θα συναντήσετε έστω και μια εκκλησία που είναι αφιερωμένη στην Παναγία και τη γιορτάζει με ιδιαίτερη λαμπρότητα και χριστιανική κατάνυξη, καθώς και με το γνήσιο ελληνικό γλέντι που περιλαμβάνει χορούς, τραγούδια, άφθονο κρασί και εκλεκτούς μεζέδες.  

Το Χριστόψωμο το έφτιαχναν οι γυναίκες με ιδιαίτερη φροντίδα και υπομονή. Για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, το Χριστόψωμο είναι ευλογημένο ψωμί. Το κόβουν ανήμερα τα Χριστούγεννα, ανταλλάσσοντας ευχές. Την προπαραμονή των Χριστουγέννων, την Ημέρα των Αγίων Δέκα, έσφαζαν τους χοίρους που είχαν ανατραφεί κυρίως με βελανίδια, χουμά και αποφάγια. Από το σφάξιμο του χοίρου δεν πετούσαν τίποτα. Από το κρέας παρασκεύαζαν λουκάνικα, ομαθιές, τσιλαδιά με τη χοιροκεφαλή, απάκια από λουρίδες ψαχνού κρέατος καπνισμένες στο τζάκι, σύγκλινα (κομμάτια κρέας μισοβρασμένα και αποθηκευμένα σε κιούπι) μαζί με τη γλίνα (το λίπος) που τα βοηθούσε να διατηρηθούν πολλούς μήνες τα μαγείρευαν με πατάτες. Τα έθιμα του χριστόψωμου και της σφαγής του χοίρου διατηρούνται και σήμερα από ορισμένες οικογένειες.

Μία από τις γιορτές τις πιο πλούσιες σε δοξασίες και λατρευτικά έθιμα ήταν η γιορτή της Γεννήσεως του Ιωάννου του προδρόμου στις 24 Ιουνίου, «του Άη Γιαννιού του Φανιστή π΄ ανοίγουν τσοι κληδόνοι» όπως έλεγαν.      

Τα παλιά χρόνια η «τρομερή» για την εποχή αρρώστια χολέρα, είχε μολύνει πολλούς κατοίκους στα γύρω χωριά. Λέγεται ότι στο Παρασπόρι δεν μολύνθηκε κανένας επειδή οι εκκλησίες που περιβάλουν το χωριό, του Αγίου Γεωργίου (νεκροταφείο), των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, του Αφέντη Χριστού και του κάτω Άι Γιώργη, σχηματίζουν σταυρό και θεωρήθηκε ότι ο «σταυρός» προστάτευσε τους κατοίκους του χωριού.

Η περίοδος του Πάσχα αλλά και η προετοιμασία που αρχίζει με την νηστεία της σαρακοστής είναι ιδιαίτερη. Τα κύρια φαγητά που παρασκευάζουν οι νοικοκυρές για τη Σαρακοστή του Πάσχα είναι τα άγρια χόρτα: καλίτσες (γλυκά πρώιμα άγρια ραδίκια), ασκολύμπροι (ασκόλυμπρα άγρια-αγκάθινα χόρτα), τζόχοι (ζοχοί), ψικοσιρίδες (πικρώδη άγρια χόρτα), χοιρομουρήδες (άσχημα στην εμφάνιση, όμως τα νοστιμότερα άγρια χόρτα), σταμναγκάθι (αγκαθωτό ραδίκι), ραπανίδες και βεβαίως οι χοχλιοί (σαλιγκάρια βραστά, μπουμπουριστά), τα διάφορα γιαχνί, τα παπούλια (βραστά όσπρια), ο χυλός (με αλεσμένο στάρι), οι βρουβόπιτες (πίτες με χόρτα ή γούλες), τα κουκιά (βραστά και πουρέ).

Λέγεται από κατοίκους του χωριού, ότι στο παρελθόν, μετά τα μεσάνυχτα ακούγονταν έντονα ήχοι που έμοιαζαν στο κτύπημα των πετάλων του αλόγου. Ο θρύλος "λέει" ότι ήταν τα πέταλα του αλόγου του Αγίου Γεωργίου, που κατέβαινε στο χωριό από τον ουρανό από μονοπάτι που σχηματίζουν συγκεκριμένοι αστερισμοί, έκανε τον γύρο του χωριού και στην συνέχεια έφευγε από την πλευρά της εκκλησίας προστατεύοντας έτσι τους κατοίκους του χωριού...

Οι Απόκριες είναι στην Ελλάδα, όπως και σε όλο τον κόσμο, περίοδος ευθυμίας και διασκέδασης.
Πριν μπει η Μεγάλη Σαρακοστή, όπου οι χριστιανοί θα νηστέψουν και θα πενθήσουν για εφτά ολόκληρες εβδομάδες, όλοι αισθάνονται την ανάγκη να διασκεδάσουν, να κάνουν κάθε είδους τρέλα.